از نمایی نه چندان دور، حسنک پیداست که بر دار آویخته شده و دیگر جانی ندارد. سرش به پایین افتاده و گویی دارد خیره به جایی می نگرد. پست سرش خورشید در حال طلوع کردن است و هاله ای از نورِ نسبتا تند، تن حسنک را دربرگرفته...
همه می دانند این تاوان رادمردی است...
پ.ن: حسنکِ من، شاید همان حسنک مشهور نباشد.
چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون
دم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون
لینک : آهنگ دوم
آواز زیبای همایون شجریان و آهنگ سازی محشر و بی نظیر سهراب پورناظری (کمانچه اش غوغاست). هنوز فیلم آرایش غلیظ رو ندیدم، نمی دونم چطوری روی فیلم نشسته این آهنگ.
(این پورناظری ها کلا خوبن. آلبوم "بر سماع تنبور"،"نه فرشته ان نه شیطان"،"آرایش غلیظ")
از آهنگ هایی که بسیار شنیده ام و بارها هم خواهم شنید. فوق العاده زیبا.
دوست دارم نمایشنامه بنویسم و کارگردانی کنم،
البته نه هرجور نوشتنی
مثل جناب بیضایی
بعدشم فیلم بسازم...
گویند : زمین خاکی از جذبه
در حیطه آفتاب می چرخد
اما تو که راه می روی گویند:
بر خاک عبور می کند، خورشید
"منزوی"
خواهش می کنم کسی ناراحت نشه و به خودش نگیره. هرکی خودش باید درباره خودش قضاوت کنه.
به نظر من، نه حضور گسترده مردم در انتخابات نشانه بلوغ و رشد سیاسی است، نه عدم حضور آن ها نشانه فقدان بلوغ. نه انتخاب شدن اصول گرایان رای به انقلابی بودن است، نه رای به اصلاح طلبان خواهان تعامل بودن. وقتی هنوز با شام و ناهار می توان رای خرید، وقتی هنوز رای دادن ها فامیلی است، وقتی معروفیت ملاک مهمی در انتخاب است ... و وقتی حضور مردم در دوره های مختلف نوسانی است، من دلیلی بر بلوغ سیاسی مردم نمی بینم.
به قول بنده خدایی همه جا رای می دهند که فلانی رای بیاورد، ایران رای می دهند که فلانی رای نیاورد. یکی می گوید مردم شهرستان ها هنوز به سطح تهرانی ها نرسیده اند [چون اصلاح طلب ها را انتخاب نکرده اند]، دیگری می گوید مردم تهران به ایران از پشت خنجر زدند[چون اصلاح طلب ها را انتخاب کردند] و ... . همه اینها نشانه ای بر واقعی نبودن انتخابات و نقش بسیار مهم سهم خواهی های سیاسی است.
از این ها بگذریم. بالاخره یک عده ای وارد مجلس می شوند، کما اینکه قبلا وارد شده اند. آیا دردی از این مردم درمان می شود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
بصیرت، بلوغ سیاسی، انتخاب، حق، وظیفه ... شعارند، شعار. شاید نگاهم خیلی آرمان گرایانه است، ولی واقعا این گونه فکر می کنم.
نمی دانم، شاید دارم اشتباه می کنم، فقط می دانم این مردم می خواهند اوضاع بهتر شود، همین.
بگذریم. چقدر این شعر قیصر امین پور خوب است:
دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان برآورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته سخن درآورم
...
به نظرم شنیدنی و قابل تامله. من خودم تا حالا چند بار نگاهش کردم. استاد اباذری چهره نسبتا شناخته شده ایه. مخصوصا بعد از جنجال مرحوم پاشایی.
نکته ای در ذهنم هست و آن اینکه خوب نیست که نمایندگان تهران، مشی مجلس را تعیین می کنند (نه فقط این دوره، دوره های قبل هم). با این حساب مشی مجلس اصلاح طلبی است حتی با وجود اینکه در شهرستان ها اکثریت با اصول گرا است.
نکته دوم اینکه بعضی خبرگزاری ها در مورد پوشش انتخابات در رسانه های خارجی اول تیتر زدند "تلاش برای ترسیم چهره دوقطبی". خب واقعا انتخابات ما دو قطبی است. اگر نگاهی به 50 نفر اول در تهران نگاه کنید همه لیستی اند، یا اصلاح طلب یا اصول گرا.
اما به هرحال پرونده این دو انتخابات تقریبا بسته شد. مردم این گونه خواستند. امیدوارم اتفاقات خوبی بیفتد، فقط امیدوارم، حالا که اکثریت مطلق تهرانی ها، از لیست امید هستند، ای کاش این شعار مثل "تدبیر و امیدِ" 92 نباشد.
دل می برد نوای زخمه ای که بر تارت می کشی از من که روانم آرام و قرار ندارد و این نوا، برایم تکراری نمی شود. الحق که به یاد شهناز می زنی...
لینک : مورد اول، جشن موسیقی ما